تقدیم با احترام به خاطره ای دور

نمی‌دونم کِی بود که فروریختی.

قطعا یه شبه نبود.

اون مجسمهء کمال نمی تونست یه شبه فرو بریزه و پودر بشه.

یادته چقدر داد و فریاد کردم و گریه کردم که بزرگ شدم، حواست باشه!

ولی تو باور نکردی!

همیشه موی سفیدتُ به رخم کشیدی.

فکر می کردی سفیدی موهات همیشه بزرگ نگهت می‌داره.

حالا هم ا تفاقی نیافتاده!

احترام ات سر جاشه.

عین احترامی که آدم به یه قاب عکس قدیمی می‌ذاره

عین احترامی که آدم به یه خاطره دور می‌ذاره...

نوشته های دیگران ()